ΟΡΘΟΔΟΝΤΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ

Γιατί τα ορθοδοντικά προβλήματα είναι πολύπλοκα και απαιτούν για την θεραπεία τους εξειδικευμένες γνώσεις μηχανοθεραπείας, αύξησης και διάγνωσης που μόνο ο ορθοδοντικός μπορεί κατά τεκμήριο να έχει.

Τότε ο ορθοδοντκός μπορεί να εκτιμήσει το πρόβλημα και να προβεί σε προληπτική ή κατασταλτική θεραπεία εάν απαιτείται.

Η διάρκεια της θεραπείας ποικίλλει από μερικούς μήνες μέχρι περίπου δύο χρόνια, ανάλογα με τη φύση και τη βαρύτητα του προβλήματος.

Κατ' αρχήν στην διάρκεια της θεραπείας είναι δυνατόν να χρειαστούν εξαγωγές κάποιων παιδικών δοντιών, όταν αυτά παραμένουν περισσότερο από το φυσιολογικό για την ηλικία του παιδιού στο στόμα.
Όμως και μόνιμα δόντια είναι δυνατόν να εξαχθούν, όταν διαπιστώνεται δυσαναλογία μεγέθους δοντιών και γνάθων ή όταν οι εξαγωγές επιβάλλονται από την σκελετική διάπλαση του προσώπου.

Ο χρόνος της εξαγωγής και το είδος των δοντιών, που θα εξαχθούν ορίζονται μόνον από τον ορθοδοντικό, διότι είναι μια σοβαρότατη απόφαση, που απαιτεί μελέτη και βαθειά γνώση του προβλήματος.

Για κάθε πρόβλημα, ο ορθοδοντικός θα κρίνει ποιοι μηχανισμοί ή συνδυασμός αυτών θα το θεραπεύσει καλύτερα.
Όμως οι ακίνητοι μηχανισμοί στις διάφορες παραλλάγές τους εφαρμόζονται στην πλειονότητα των περιπτώσεων.

Μια ενόχληση μικρού βαθμού θεωρείται φυσιολογική και είναι αναμενόμενη κατά τα πρώτα 24ωρα μετά την τοποθέτηση ή την ενεργοποίησή των ορθοδοντικών μηχανισμών.

Τα ορθοδοντικά προβλήματα είναι δυνατόν να οφείλονται σε κληρονομικούς ή σε περιβαλλοντικούς παράγοντες ή σε συνδυασμό των παραπάνω.
Κληρονομικοί παράγοντες είναι π.χ. το μέγεθος των δοντιών, το μέγεθος των γνάθων καθώς και οι σχέσεις μεταξύ τους. Ο κακός συνδυασμός των κληρονομικών χαρακτηριστικών από κάθε γονέα μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την εκδήλωση ορθοδοντικής ανωμαλίας (π.χ. το παιδί έχει κληρονομήσει μεγάλα δόντια από τον πατέρα και μικρές γνάθους από την μητέρα, και γι' αυτό εμφανίζει συνωστισμό).
Περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι οι επιδράσεις του περιβάλλοντος όπως οι μη φυσιολογικές βλαβερές συνήθειες.

1. Μεγαλύτερη πιθανότητα αποφυγής εξαγωγής μονίμων δοντιών.
2. Καλύτερος έλεγχος των σκελετικών προβλημάτων δεδομένου ότι πριν από την εφηβεία ο ορθοδοντικός μπορεί να ελέγξει και να επηρεάσει τη σκελετική αύξηση.
3. Καλύτερη ανταπόκριση των ιστών στην θεραπεία.
4. Μεγαλύτερος βαθμός προσαρμογής των μικρών ασθενών στους μηχανισμούς και καλύτερη συνεργασία.
5. Πρακτικά ευκολότερη θεραπεία, λόγω λιγότερων υποχρεώσεων των παιδιών.
6. Τα μικρότερα παιδιά δεν ντρέπονται και γενικά δεν έχουν τις αναστολές των μεγαλυτέρων.
7. Όταν η θεραπεία αρχίζει νωρίς, στην εφηβεία έχει πια σχεδόν τελειώσει και οι έφηβοι έχουν αυξημένη αυτοπεποίθηση, λόγω της καλύτερης εμφάνισης του στόματος και του προσώπου γενικότερα.
8. Οι ενήλικες ασθενείς, στους οποίους ο σκελετός έχει πλέον διαμορφωθεί, οδηγούνται συχνότερα σε θεραπείες με εξαγωγές μονίμων δοντιών, ή όταν υπάρχουν σκελετικά προβλήματα απαιτείται ίσως και κάποια χειρουργική επέμβαση.

Η στοματική αναπνοή, ο θηλασμός του δακτύλου ή της γλώσσας, το δάγκωμα των νυχιών ή του χείλους ή ξένων αντικειμένων, η πρόωρη απώλεια παιδικών δοντιών, η μονόπλευρη μάσηση.

Ο θηλασμός του δακτύλου στα μικρά παιδιά, σταματά συνήθως στα 2-3 χρόνια. Ένα παιδί που συνεχίζει μετά από αυτήν την ηλικία ή ακόμη και στα σχολικά χρόνια να θηλάζει το δάκτυλό του είναι δυνατόν να υποκρύπτει κάποια ανησυχία και ανασφάλεια, που μπορεί να οφείλεται σε ένα μικρότερο αδελφάκι, σε πολύωρη απουσία των γονέων από το σπίτι, ή τέλος σε αλλαγή σχολείου ή σπιτιού.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις η συμπαράσταση, η στοργή, ο φιλικός διάλογος είναι η καλύτερη βοήθεια για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα στην βάση του.
Το μάλωμα και οι τιμωρίες είναι η χειρότερη οδός. Αντίθετα η επιβράβευση του παιδιού κατά την διάρκεια της προσπάθειας του ή κάποιο συμβολικό δωράκι, όταν καταφέρνει το στόχο του είναι η καλύτερη προσέγγιση.
Εάν ο θηλασμός σταματήσει στα 2-3 χρόνια , είναι πιθανόν κάποιες ελαφρές βλάβες να αυτοδιορθωθούν, χωρίς άλλη παρέμβαση.
Σε επίμονες καταστάσεις ο ορθοδοντικός μπορεί να υποστηρίξει την προσπάθεια των γονέων με τους κατάλληλους μηχανισμούς, οπότε επιτυγχάνεται η διακοπή της έξης.

Μία ορθοδοντική θεραπεία περιλαμβάνει δύο στάδια: Αυτό της ενεργού θεραπείας και αυτό της συγκράτησης.
Κατά το στάδιο της ενεργού θεραπείας επιτυγχάνεται το ίσιωμα των δοντιών με τους γνωστούς ορθοδοντικούς μηχανισμούς, που ο γιατρός ενεργοποιεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Κατά το στάδιο της συγκράτησης επιτυγχάνεται η διατήρηση του αποτελέσματος. Ο ασθενής φορά τους ειδικούς συγκρατιτικούς μηχανισμούς και επισκέπτεται το ιατρείο όταν ο γιατρός το κρίνει απαραίτητο.
Και τα δύο στάδια είναι πολύ σημαντικά για ένα σωστό τελικό αποτέλεσμα.

Στην πρώτη επίσκεψη, οι γιατροί και το προσωπικό του ιατρείου καλωσορίζουν τον ασθενή κα τον καταχωρούν στα αρχεία. Μετά από μια ευχάριστη παρουσίαση του ιατρείου και των υπηρεσιών του, ο γιατρός προβαίνει στην πρώτη εξέταση. Στην συνέχεια, στον ιδιαίτερο χώρο του γραφείου αναλύεται το πρόβλημά του και απαντώνται όλες οι απορίες των γονιών και του παιδιού. Αν δε είναι εφικτό δίδεται ένα κατ' αρχήν σχέδιο θεραπείας και μια εκτίμηση του κόστους.
Αφού ο ασθενής αποφασίσει να συνεργαστεί με το ιατρείο μας, κλείνει τηλεφωνικά το δεύτερο ραντεβού. Στην δεύτερη επίσκεψη, παίρνονται όλα τα απαραίτητα διαγνωστικά στοιχεία (ιστορικό, ακτινογραφίες, εκμαγεία, φωτογραφίες κτλ.), γίνεται η τοποθέτηση των διαχωριστικών ελαστικών εάν είναι εφικτό και δίδονται οι οδηγίες υγιεινής και δώρο ένα πλήρες σετ υγιεινής των δοντιών.
Στο τρίτο ραντεβού, παρουσιάζεται στο παιδί και στους γονείς το πλήρες σχέδιο θεραπείας και εφ' όσον το αποδεχθούν τοποθετούνται τα πρώτα σιδεράκια, τα οποία ολοκληρώνονται στα επόμενα 1-2 ραντεβού.
Μετά την τοποθέτηση όλων των μηχανισμών, ακολουθούν ανά τρεις ή τέσσαρες συνήθως εβδομάδες τα ραντεβού μέχρι την ολοκλήρωση της ενεργού θεραπείας.
Στα ραντεβού αυτά ο γιατρός ενεργοποιεί τους μηχανισμούς.

Η επιτυχία της θεραπείας προυποθέτει ένα ειδικό ορθοδοντικό και ένα συνεπή ασθενή.
Ο ασθενής είναι συνεπής , όταν ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του ορθοδοντικού, προσέχει και δεν καταστρέφει τους ορθοδοντικούς μηχανισμούς, με την χρήση σκληρών τροφών που τους «σπάνε», τηρεί τα ραντεβού του, επισκέπτεται τον οδοντίατρο τακτικά και φροντίζει να έχει τέλεια στοματική υγιεινή.
Επίσης όταν προσέχει η διατροφή του να είναι υγιεινή (γάλα, κρέας, φρούτα λαχανικά κ.τ.λ.) και αποφεύγει τα γλυκά, καραμέλες, έτοιμα φαγητά γρήγορης εστίασης καθώς και τις κακές συνήθειες όπως δάγκωμα των νυχιών, των μολυβιών και γενικά ξένων σωμάτων.
Τέλος, όταν μετά την αφαίρεση των μηχανισμών με συνέπεια φορά τους συγκρατητικούς μηχανισμούς για να αποφύγει πιθανές υποτροπές.